Intermezzo: laatste eer

Gisteren was eigenlijk een normale vergaderdag voor het parlement. Maar in verband met het overlijden van de voormalige First Deputy Prime Minister annex Minister of East African Community Affairs Eriya Kategaya werd het programma omgegooid.

De parlementariers met wie ik al enkele dagen in een luxueus hotel aan het Victoriameer in conclaaf was moesten zich nu haasten om tijdig aan de uitvaart deel te nemen. Op tv werd uitgebreid aandacht aan de ceremonie besteed. Dat was vorige week ook al zo, bij het overlijden van de 96-jarige vader van president Museveni.
Ik bleef achter om samen met de Australische trainers (ex-politici en onderzoekers) en met mijn line manager te reflecteren op de resultaten van een serie intensieve workshops ter versterking van de vaardigheden van vrouwelijke politici.

In plaats van verhitte discussie over de Marriage & Divorce Bill (kom ik in een volgende blog op terug) werd in het parlement voluit en partij-overstijgend gebeden.
Mooie anecdotes passeerden de revue over deze kennelijk integere en succesvolle politicus, en de kist met zijn stoffelijk overschot werd overgebracht van de centrale hal naar de vergaderzaal.
Het Ugandese volkslied werd gezongen en daarna het East African Community volkslied, gevolgd door een eerbewijs in de vorm van een parlementaire motie.
Na nogmaals de volksliederen in omgekeerde volgorde kwam de ceremonie tot een einde.

Al met al mooi om te zien hoe de gelederen zich konden sluiten in een eendrachtige lofzang.
Van de doden niets dan goeds. Maar diep in mij piepte een klein stemmetje hoe fijn het zou zijn als de levenden op net zo'n empathische manier met elkaar zouden kunnen omgaan...