Gastschrijver: Maggina (Weg van de Snelweg deel 2)
Door: Maggina van Poelvoorde
Blijf op de hoogte en volg Louis
19 April 2013 | Oeganda, Kampala
Vrijdag 19 april, Kampala
Mijn 10e dag in Uganda en de 7e dag van onze vakantie. We hebben het heerlijk samen, echt vakantie. De dagen zijn afwisselend met uitjes in het land en uitstapjes in en rond Kampala. Beide hebben wat te bieden: de safari in National Park Murchison Falls en de watervallen waren van een ongelooflijke schoonheid.
Wat is de natuur prachtig, z'o'n grote verscheidenheid aan dieren en begroeiing. In het RedChilli Rest Camp sliepen we in een banda, een upgrade van een traditionele ronde " hut" van betonnen wanden met een rieten dak. Het was niet luxe maar wel leuk.
Naast de hut zaten de storks (soort ooievaar) hoog in de boom en de zwijntjes liepen langs. Natuurlijk was er ook een grote verscheidenheid aan insecten, daarover waren we iets minder enthousiast. 's Avonds was de sterrenhemel overweldigend, zo goed te zien en helder.
Hier in Kampala vieren we vakantie met een bezoek aan het zwembad van het luxe Speke Resort, een plek zoals je in vakantiefolders ziet: een zwembad omgeven door palmbomen en personeel dat de drankjes brengt. Wel erg decadent in een land waar de meeste mensen erg arm zijn. We hebben onze gene hierover even geparkeerd; door niet te gaan en te genieten verandert er immers ook niets aan de situatie.
De entree van het zwembad kost 20.000 Uganda shilling= Euro 6,-. Voor nog 5000 shilling pp erbij heb je een groot badlaken. De entree is inclusief sportzaal, toilet en douches.
Voor ons westerlingen geen grote uitgaven, maar voor een gemiddelde Ugandees is dit het inkomen voor 2 dagen en dat zet je toch wel even aan het denken. Maar we hebben met volle teugen genoten en we vonden dat we het verdiend hadden want de safaritocht was geweldig en ook vermoeiend omdat het een lange reis is geweest.
Met het bovenstaande kom ik op de twee gezichten van Uganda. Er is een mondain rijk Uganda, of eigenlijk: Kampala. Net als gisteren komen we in een luxe resort waar een kamer Euro 300,- per nacht kost. Ook zie je veel Ugandezen in grote auto's rijden en inkopen doen in de supermarkten.
Maar om in dit resort te komen rij je langs onvoorstelbare slums. Hoe de mensen daar leven is met geen pen te beschrijven, het is eigenlijk niet over te brengen hoe dit eruit ziet. Mensen leven op een kluit, het lijken wel mierenhopen, zo druk, alles krioelt door elkaar. Volwassenen, kinderen die half naakt in vieze en kapotte lompen rondlopen, ernaast een vrouw in skinny jeans en hoge hakken, kippen, viezigheid, hopen vuilnis waar de kinderen in spelen en mannen onverschillig naast zitten.
We zien het dan nog van de buitenkant; dieper in de slums komen we niet, dat durven we simpelweg niet. Het is ons ook nog niet gelukt te fotograferen omdat we dan met de auto onderweg zijn en daardoor te snel langskomen, ook omdat we het oneerbiedig vinden het te fotograferen. Praktisch gezien lopen we het risico dat de camera verdwijnt, daar heeft Louis tenslotte al ervaring mee.
Regelmatig zeggen we tegen elkaar: " hoe kun je zo leven?" En toch doen ze het wel, de Ugandezen. Veelal met een lach en vriendelijkheid, daar kunnen we nog wat van leren.
Daar tussen in zit een middenmoot, mensen die het niet breed hebben maar wel een iets beter leven en onderkomen hebben dan die in de slums.Tenminste dat denken wij, we weten niet hoe de mensen die we tegen komen leven. Wel zien we in de appartementen om ons heen dat daar Ugandezen wonen, waarschijnlijk wel met meerdere in een flat maar altijd beter dan die smerige hutten.
En toch... vind ik het een heerlijk land, zo anders en ook zo vertrouwd. Het licht is prachtig, de wolken zijn mooi en welkom, de natuur is zo overweldigend en groen, je stopt een pit in de grond en er groeit een boom uit. Zelfs in de stad is het groen hier en daar aanwezig.
Het uitbundige en tegelijk ingetogene van de mensen, het ontroert me. De vogels die altijd hoog in de lucht cirkelen en soms laag overscheren, geweldig, ik word er helemaal blij van.
Door dit alles moet ik vaak aan Indonesie denken, vooral door de geuren van de vuurtjes en gewoon door de zon denk ik en natuurlijk door het eten. De ochtenden, de zon die doorkomt en de lucht die nog een beetje fris is.
Sinds een paar dagen is een groepje jonge mannen in training in de wijk, ze lopen rondjes van ongeveer een half uur, luid meerstemmig zingend. Je hoort ze al van ver aankomen en dan passeren ze, dat tot 3 maal toe, geweldig.
Na zonsondergang start het koor van krekels, een geliefd geluid. De hele dag horen we vogels als ze boven het verkeer kunnen uitkomen, dat is helaas te aanwezig bij onze woonplek. Ik zou hier zo een poos kunnen blijven, dat zou geen straf voor me zijn, samen met mijn lieve Louis. We hebben het goed samen, genieten van elkaar en van alles wat we zien en meemaken, ook nemen we de tijd zaken te beschouwen en te bespreken wat we zien en lezen. We lezen maatschappelijke boeken die interessant zijn en zaken in een breder kader plaatsen. Over de politiek in Uganda, de gevolgen en effecten van ontwikkelingswerk en (hoe kan het anders met Louis) de Nederlandse politiek.
We missen iedereen in Nederland en vooral de kinderen en onze geliefde kleinkinderen Alyzaday en Boy. We kijken samen in het NL fotoalbum en genieten ervan. Eigenlijk zijn Alyzaday en Boy altijd wel een beetje bij ons; zien we een olifant dan zingen we tegelijk spontaan 'olifantje in het bos' of hebben we het over papa neushoorn (Boy's favorite). We voelen ons rijk met elkaar iedereen die ons lief is in Nederland en bovenal dat we dit mee mogen maken, weer een mooie ervaring.
Nog een praktisch punt, waar regelmatig naar gevraagd wordt door het thuisfront: het eten en mijn gesteldheid. Het gaat goed, we koken zelf en gaan uit eten en we kunnen steeds duidelijk maken wat ik niet kan eten.
Vaak is een groot vraagteken te zien op het gezicht van de bediening en het is niet duidelijk of ze het altijd snappen. Soms wordt er iemand bij gehaald die beter Engels spreekt. Het is natuurlijk ook vreemd dat ik met zo'n welvaartsziekte (coeliakie) kom in een land waar men vaak blij is dat men eten heeft. Ze doen wel hun best en als ik ze later uitgebreid bedank stralen ze helemaal. Ik ben nog niet ziek geweest door het eten dus het zal wel goed gaan. We denken ook dat er vrij puur gekookt wordt zonder toevoegingen of gebonden sausjes en paneermeel en dan is er natuurlijk ook geen probleem. (Wordt Vervolgd)
Mijn 10e dag in Uganda en de 7e dag van onze vakantie. We hebben het heerlijk samen, echt vakantie. De dagen zijn afwisselend met uitjes in het land en uitstapjes in en rond Kampala. Beide hebben wat te bieden: de safari in National Park Murchison Falls en de watervallen waren van een ongelooflijke schoonheid.
Wat is de natuur prachtig, z'o'n grote verscheidenheid aan dieren en begroeiing. In het RedChilli Rest Camp sliepen we in een banda, een upgrade van een traditionele ronde " hut" van betonnen wanden met een rieten dak. Het was niet luxe maar wel leuk.
Naast de hut zaten de storks (soort ooievaar) hoog in de boom en de zwijntjes liepen langs. Natuurlijk was er ook een grote verscheidenheid aan insecten, daarover waren we iets minder enthousiast. 's Avonds was de sterrenhemel overweldigend, zo goed te zien en helder.
Hier in Kampala vieren we vakantie met een bezoek aan het zwembad van het luxe Speke Resort, een plek zoals je in vakantiefolders ziet: een zwembad omgeven door palmbomen en personeel dat de drankjes brengt. Wel erg decadent in een land waar de meeste mensen erg arm zijn. We hebben onze gene hierover even geparkeerd; door niet te gaan en te genieten verandert er immers ook niets aan de situatie.
De entree van het zwembad kost 20.000 Uganda shilling= Euro 6,-. Voor nog 5000 shilling pp erbij heb je een groot badlaken. De entree is inclusief sportzaal, toilet en douches.
Voor ons westerlingen geen grote uitgaven, maar voor een gemiddelde Ugandees is dit het inkomen voor 2 dagen en dat zet je toch wel even aan het denken. Maar we hebben met volle teugen genoten en we vonden dat we het verdiend hadden want de safaritocht was geweldig en ook vermoeiend omdat het een lange reis is geweest.
Met het bovenstaande kom ik op de twee gezichten van Uganda. Er is een mondain rijk Uganda, of eigenlijk: Kampala. Net als gisteren komen we in een luxe resort waar een kamer Euro 300,- per nacht kost. Ook zie je veel Ugandezen in grote auto's rijden en inkopen doen in de supermarkten.
Maar om in dit resort te komen rij je langs onvoorstelbare slums. Hoe de mensen daar leven is met geen pen te beschrijven, het is eigenlijk niet over te brengen hoe dit eruit ziet. Mensen leven op een kluit, het lijken wel mierenhopen, zo druk, alles krioelt door elkaar. Volwassenen, kinderen die half naakt in vieze en kapotte lompen rondlopen, ernaast een vrouw in skinny jeans en hoge hakken, kippen, viezigheid, hopen vuilnis waar de kinderen in spelen en mannen onverschillig naast zitten.
We zien het dan nog van de buitenkant; dieper in de slums komen we niet, dat durven we simpelweg niet. Het is ons ook nog niet gelukt te fotograferen omdat we dan met de auto onderweg zijn en daardoor te snel langskomen, ook omdat we het oneerbiedig vinden het te fotograferen. Praktisch gezien lopen we het risico dat de camera verdwijnt, daar heeft Louis tenslotte al ervaring mee.
Regelmatig zeggen we tegen elkaar: " hoe kun je zo leven?" En toch doen ze het wel, de Ugandezen. Veelal met een lach en vriendelijkheid, daar kunnen we nog wat van leren.
Daar tussen in zit een middenmoot, mensen die het niet breed hebben maar wel een iets beter leven en onderkomen hebben dan die in de slums.Tenminste dat denken wij, we weten niet hoe de mensen die we tegen komen leven. Wel zien we in de appartementen om ons heen dat daar Ugandezen wonen, waarschijnlijk wel met meerdere in een flat maar altijd beter dan die smerige hutten.
En toch... vind ik het een heerlijk land, zo anders en ook zo vertrouwd. Het licht is prachtig, de wolken zijn mooi en welkom, de natuur is zo overweldigend en groen, je stopt een pit in de grond en er groeit een boom uit. Zelfs in de stad is het groen hier en daar aanwezig.
Het uitbundige en tegelijk ingetogene van de mensen, het ontroert me. De vogels die altijd hoog in de lucht cirkelen en soms laag overscheren, geweldig, ik word er helemaal blij van.
Door dit alles moet ik vaak aan Indonesie denken, vooral door de geuren van de vuurtjes en gewoon door de zon denk ik en natuurlijk door het eten. De ochtenden, de zon die doorkomt en de lucht die nog een beetje fris is.
Sinds een paar dagen is een groepje jonge mannen in training in de wijk, ze lopen rondjes van ongeveer een half uur, luid meerstemmig zingend. Je hoort ze al van ver aankomen en dan passeren ze, dat tot 3 maal toe, geweldig.
Na zonsondergang start het koor van krekels, een geliefd geluid. De hele dag horen we vogels als ze boven het verkeer kunnen uitkomen, dat is helaas te aanwezig bij onze woonplek. Ik zou hier zo een poos kunnen blijven, dat zou geen straf voor me zijn, samen met mijn lieve Louis. We hebben het goed samen, genieten van elkaar en van alles wat we zien en meemaken, ook nemen we de tijd zaken te beschouwen en te bespreken wat we zien en lezen. We lezen maatschappelijke boeken die interessant zijn en zaken in een breder kader plaatsen. Over de politiek in Uganda, de gevolgen en effecten van ontwikkelingswerk en (hoe kan het anders met Louis) de Nederlandse politiek.
We missen iedereen in Nederland en vooral de kinderen en onze geliefde kleinkinderen Alyzaday en Boy. We kijken samen in het NL fotoalbum en genieten ervan. Eigenlijk zijn Alyzaday en Boy altijd wel een beetje bij ons; zien we een olifant dan zingen we tegelijk spontaan 'olifantje in het bos' of hebben we het over papa neushoorn (Boy's favorite). We voelen ons rijk met elkaar iedereen die ons lief is in Nederland en bovenal dat we dit mee mogen maken, weer een mooie ervaring.
Nog een praktisch punt, waar regelmatig naar gevraagd wordt door het thuisfront: het eten en mijn gesteldheid. Het gaat goed, we koken zelf en gaan uit eten en we kunnen steeds duidelijk maken wat ik niet kan eten.
Vaak is een groot vraagteken te zien op het gezicht van de bediening en het is niet duidelijk of ze het altijd snappen. Soms wordt er iemand bij gehaald die beter Engels spreekt. Het is natuurlijk ook vreemd dat ik met zo'n welvaartsziekte (coeliakie) kom in een land waar men vaak blij is dat men eten heeft. Ze doen wel hun best en als ik ze later uitgebreid bedank stralen ze helemaal. Ik ben nog niet ziek geweest door het eten dus het zal wel goed gaan. We denken ook dat er vrij puur gekookt wordt zonder toevoegingen of gebonden sausjes en paneermeel en dan is er natuurlijk ook geen probleem. (Wordt Vervolgd)
-
19 April 2013 - 15:54
Dejan & Kiki:
Hallo Maggina
leuk om nu van jouw kant een verhaal te lezen. Bizar, de beelden die je schetst en ik zou denk ik ook wel even moeten slikken als ik dan bij zo'n zwembad zit met palmbomen & ober. Maar inderdaad; beter kun je ervan genieten, zeker als je ook je ogen en hart openhoudt voor de andere kant.
Het lijkt me vooral heel waardevol dat je nu een goed beeld hebt van waar Louis het over heeft. En dat je er nu en straks, samen over kan bomen. Super dat het eten goed gaat en geen problemen geeft tot nu toe! En fijn om te kunnen genieten van de schoonheid om je heen, de humor in dingen en de mooie wolken.
Hier in Nederland is het 't ene moment zonnig en dan weer drijft er een pluk wolken over en komt de regen hup, ineens naar beneden storten. Na een regenpauze van een half uur, duiken Dejan en ik nu de tuin weer in. Het is veel werk en wij zijn als kersverse tuinbezitters natuurlijk onervaren. Ik heb regelmatig ruzie met de grote snoeischaar en soms struikel ik over de hark... Maar we voelen ons geluksvogeltjes met onze grote bostuin (inclusief eekhoorn) en met ons nieuwe leven hier in Dieren.
Zeker als ik dan lees hoe mensen in die slums in Uganda moeten leven. Dan denk ik: 'pfft, loop ik te vloeken en te schelden op de rozenstruik die een beetje prikt bij het snoeien'...
Anyway: nog een mooie, boeiende en 'verrijkende' (beetje lullig woord in deze context) tijd gewenst samen. Daarna zal het niet zo heel lang meer duren voordat je weer kunt genieten met Louis in comfortabel Nederland, zonder grote insecten, allebei terugblikkend op een waardevolle periode.
Groeten van Dejan & mij, ook aan Louis
Kiki
-
20 April 2013 - 11:36
Welmoed:
Hai Maggina en Louis,
Wat een mooi sfeerbeeld in een notendop. Dank! Dat jullie het goed hebben samen spat er vanaf!
Alle goeds, Welmoed. -
21 April 2013 - 11:01
Nina:
Hi Lieverds, wat een mooi verhaal en fijn dat jullie samen zo kunnen genieten!
Kusjes, Nina -
22 April 2013 - 09:48
Henk:
Heel veel plezier saampjes! -
23 April 2013 - 15:58
Gerrit Ten Broeke:
Hallo Louis,
Nou jullie vermaken je ook wel , geniet er van samen. Mooie verhalen.
Er zitten hier ook een paar Ugandezen als volunteers, maar die hoor je nooit over hun eigen land spreken. Dat doen wij trouwens ook weing naar anderen toe, je wordt voor 100 % in het hier en nu getrokken.
Wanneer zit jouw klus erop ?
Hartelijk groeten, Gerrit van uit een zweterig Bangladesh -
23 April 2013 - 15:58
Gerrit Ten Broeke:
Hallo Louis,
Nou jullie vermaken je ook wel , geniet er van samen. Mooie verhalen.
Er zitten hier ook een paar Ugandezen als volunteers, maar die hoor je nooit over hun eigen land spreken. Dat doen wij trouwens ook weing naar anderen toe, je wordt voor 100 % in het hier en nu getrokken.
Wanneer zit jouw klus erop ?
Hartelijk groeten, Gerrit van uit een zweterig Bangladesh
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
