Weg van de snelweg (deel 1)
Door: Louis de la Combe
Blijf op de hoogte en volg Louis
07 April 2013 | Oeganda, Kampala
Na 20 jaar terreur door het leger van Joseph Kony is van het noorden van Uganda weinig moois over. Circa twee miljoen mensen raakten ontheemd en zochten bescherming in vluchtelingenkampen. De meesten zijn onderhand teruggekeerd naar hun dorpen, maar het ontbreekt hun nog steeds aan schoon water, gezondheidscentra en scholen. De sociale infrastructuur is verwoest, er komt veel geweld voor (vooral tegen vrouwen gericht: ontvoering, verkrachting, marteling) en er zijn langdurige (en vaak bloedige) conflicten over het eigendom van land.
Oostenrijk is een van de landen die het noorden ondersteunt in de vorm van watermanagement, peace-building, herstel van veiligheid/rechtspraak en psycho-sociale hulpverlening. UWOPA is partner in het project "Wagwok Kuk (Let's sustain peace)" dat wordt gefinancierd door de Oostenrijkse organisaties ADC en GEZAH en waarvan de uitvoering in handen is van hulporganisatie ACORD.
Maandagochtend 25 maart komt een stevige delegatie van Oostenrijke parlementariers, bestuurders, medici en onderzoekers met ons kennis maken. Later op de dag vertrekken zij in een ingehuurde 4-wheel-drive bus voor de ruim 300 km lange reis naar eerste stopplaats Gulu. Een stad ter grootte van Amersfoort maar met het aanzien van een cowboy-nederzetting anno 1850.
Programmacoordinator Pinna en ik besluiten per long-distance-coach te reizen. Dat hebben we geweten ! Na een barre tocht van 11 uren met gekmakende hiphop, omslachtige pauzes, opdringerige marskramers, vervelende medereizigers en fladderende kippen in het bagegerek arriveren we 1 uur 's nachts hongerig, bezweet en vervuild in Gulu. Twee boda's leveren ons af bij het gereserveerde hotel waar we pas terecht kunnen na een paar indringende telefoongesprekken. De keuken was al om 10 uur dicht, dus met een knorrende maag het bed ingerold.
Na een karig ontbijt (helaas geen elektra en warm water) stappen we in de gereed staande auto. Uiteraard een 4-wheel-drive, geen overbodige luxe in deze contreien. We gaan op inspectie bij een van de 100 Peace Committees die dankzij het Wagwok Kuk project zijn opgericht in de sub-counties van Anaka, Atiak, Omot en Adilan. Voor eenderde bestaande uit vrouwen omvatten deze comite's een bont samenraapsel van jong/oud, bestuurders, politici, ambtenaren, techneuten, kerken en clanleiders. Na een strakke training in conflictbeheersing, mediation, lokaal bestuur en interventie-technieken doen de comite's goed werk bij het oplossen van dreigende conflicten.
Uit evaluaties blijkt dat de comite's aantoonbaar effect opleveren: 50% minder aangiften van conflicten bij de politie, ruim 200 afgehandelde conflicten, een meer actieve rol van vrouwen in deze traditionele macho cultuur, breder draagvlak voor besluitvorming met een publiek belang, stimulering van eigen initiatieven, etc.
Bij aankomst worden we verrast met een Acholi zang- en dansgroep waardoor het programma een uur moet worden ingekort. Vind ik geen probleem want ik heb zo langzamerhand genoeg langdurige welkomstceremonies en langdradige monologen van bobo's mogen meemaken.
Interessant wordt het pas echt als de lokale bevolking zelf aan het woord komt over de bittere omstandigheden. Niet alleen het geweld is een groot probleem, ook de sociale integratie van voormalige kindsoldaten/alleenstaande moeders, zeer hoge schooluitval en (jeugd)werkloosheid en ook alcohol- en opiumgebruik (wordt ter plekke geteeld) vragen om een grootschalige inspanning.
En dan hebben we het eigenlijk nog maar kort gehad over het gebrek aan aandacht vanuit Kampala voor het noorden, de omvangrijke corruptie waardoor geld en goederen bestemd voor het noorden spoorloos verdwijnen, en de wegen die bij regenval volstrekt onbegaanbaar worden.
Het enige dat we bij zulke gesprekken concreet te bieden hebben is een aantal fietsen (80 euro/stuk, Made in India), rubberlaarzen en regencapes. Dat allemaal om conflictgebieden te kunnen bezoeken.
Ik kon de pijn nog iets verzachten door te wijzen op een VSO-project dat vanaf volgende maand start: een Britse subsidie van 8 miljoen euro zal de komende twee jaar door VSO rechtstreeks in het noorden worden ingezet voor vakopleiding, stimulering van ondernemerschap en sociale hulpverlening. Maar gezien de problemen een druppel op een gloeiende plaat...
Oostenrijk is een van de landen die het noorden ondersteunt in de vorm van watermanagement, peace-building, herstel van veiligheid/rechtspraak en psycho-sociale hulpverlening. UWOPA is partner in het project "Wagwok Kuk (Let's sustain peace)" dat wordt gefinancierd door de Oostenrijkse organisaties ADC en GEZAH en waarvan de uitvoering in handen is van hulporganisatie ACORD.
Maandagochtend 25 maart komt een stevige delegatie van Oostenrijke parlementariers, bestuurders, medici en onderzoekers met ons kennis maken. Later op de dag vertrekken zij in een ingehuurde 4-wheel-drive bus voor de ruim 300 km lange reis naar eerste stopplaats Gulu. Een stad ter grootte van Amersfoort maar met het aanzien van een cowboy-nederzetting anno 1850.
Programmacoordinator Pinna en ik besluiten per long-distance-coach te reizen. Dat hebben we geweten ! Na een barre tocht van 11 uren met gekmakende hiphop, omslachtige pauzes, opdringerige marskramers, vervelende medereizigers en fladderende kippen in het bagegerek arriveren we 1 uur 's nachts hongerig, bezweet en vervuild in Gulu. Twee boda's leveren ons af bij het gereserveerde hotel waar we pas terecht kunnen na een paar indringende telefoongesprekken. De keuken was al om 10 uur dicht, dus met een knorrende maag het bed ingerold.
Na een karig ontbijt (helaas geen elektra en warm water) stappen we in de gereed staande auto. Uiteraard een 4-wheel-drive, geen overbodige luxe in deze contreien. We gaan op inspectie bij een van de 100 Peace Committees die dankzij het Wagwok Kuk project zijn opgericht in de sub-counties van Anaka, Atiak, Omot en Adilan. Voor eenderde bestaande uit vrouwen omvatten deze comite's een bont samenraapsel van jong/oud, bestuurders, politici, ambtenaren, techneuten, kerken en clanleiders. Na een strakke training in conflictbeheersing, mediation, lokaal bestuur en interventie-technieken doen de comite's goed werk bij het oplossen van dreigende conflicten.
Uit evaluaties blijkt dat de comite's aantoonbaar effect opleveren: 50% minder aangiften van conflicten bij de politie, ruim 200 afgehandelde conflicten, een meer actieve rol van vrouwen in deze traditionele macho cultuur, breder draagvlak voor besluitvorming met een publiek belang, stimulering van eigen initiatieven, etc.
Bij aankomst worden we verrast met een Acholi zang- en dansgroep waardoor het programma een uur moet worden ingekort. Vind ik geen probleem want ik heb zo langzamerhand genoeg langdurige welkomstceremonies en langdradige monologen van bobo's mogen meemaken.
Interessant wordt het pas echt als de lokale bevolking zelf aan het woord komt over de bittere omstandigheden. Niet alleen het geweld is een groot probleem, ook de sociale integratie van voormalige kindsoldaten/alleenstaande moeders, zeer hoge schooluitval en (jeugd)werkloosheid en ook alcohol- en opiumgebruik (wordt ter plekke geteeld) vragen om een grootschalige inspanning.
En dan hebben we het eigenlijk nog maar kort gehad over het gebrek aan aandacht vanuit Kampala voor het noorden, de omvangrijke corruptie waardoor geld en goederen bestemd voor het noorden spoorloos verdwijnen, en de wegen die bij regenval volstrekt onbegaanbaar worden.
Het enige dat we bij zulke gesprekken concreet te bieden hebben is een aantal fietsen (80 euro/stuk, Made in India), rubberlaarzen en regencapes. Dat allemaal om conflictgebieden te kunnen bezoeken.
Ik kon de pijn nog iets verzachten door te wijzen op een VSO-project dat vanaf volgende maand start: een Britse subsidie van 8 miljoen euro zal de komende twee jaar door VSO rechtstreeks in het noorden worden ingezet voor vakopleiding, stimulering van ondernemerschap en sociale hulpverlening. Maar gezien de problemen een druppel op een gloeiende plaat...
-
07 April 2013 - 14:02
Julia En Jelle:
De parallellen zijn er natuurlijk wel, ook met Nederland, alleen natuurlijk behoorlijk wat extremer. Het gezegde is: " wie het dichtst bij het vuur zit warmt zich het best" of te wel hoe dichter bij Kampala des beter zijn de voorzieningen, heb je de pech om in het hoge noorden te zitten dan is het allemaal behoorlijk wat tandjes lager. Toch bemerk ik uit jou verhaal dat de hulp die geboden wordt toch van wezenlijk belang is en toch leidt tot substantiële verbeteringen. De grote schakel is in mijn ogen vooral de infrastructuur, verbetering van het wegen-, energie- en communicatie netwerken waardoor er in alle opzichten sprongen vooruit kunnen worden gemaakt. De Chinezen hebben het wat dat aangaat niet zo slecht bekeken, zij leveren de infrastructuur en kunnen daarna volop profiteren van de grondstoffen en de goedkope arbeidskrachten, niet gehinderd door zware milieuregels of bepalingen. Het is niet voor niets dat ze in Afrika (en andere ontwikkelingslanden) behoorlijk aan de weg timmeren.
Wij kunnen ons natuurlijk amper een voorstelling maken van hoe jij daar onder die omstandigheden reist en leeft, dus je hebt straks bij thuiskomst genoeg te vertellen. Nog even en dan is Maggina bij je en dan is het nog maar een stukje en dan ben je weer thuis.
Groetjes Julia en Jelle -
08 April 2013 - 17:25
Alma:
Hoi Louis , ik lees je verslagen en denk pffffff vele ontmoetingen, veel bobo's en ik vraag me vaak af wat kun je als westers georiënteerde ontwikkelingswerker doen ? Ik hoor het graag van je als je in juli weer terug bent. Maar nu heel veel plezier samen met Maggina,ze heeft nu het langste stuk er op zitten in die blauwe vogel en ik wens jullie een fijne tijd samen en het is vast heel fijn als jij over bijna 3 maanden weer in Nederland bent dat ze een beetje kan voelen/ruiken hoe het daar is in Uganda.Heb het goed samen,lieve groet Alma -
09 April 2013 - 21:22
Martin En Joss:
Hoi Louis en Maggina.
We hopen dat de reis van Maggina goed is verlopen en dat jullie nu fijn samen zijn.
Zorg goed voor elkaar de aankomende weken en heb heel veel plezier.
Groetjes J & M -
11 April 2013 - 20:35
Welmoed Reitsma:
Hai Louis,
Ik lees in de reacties dat Maggina naar je toegekomen is. Wat fijn! IK denk dat vijf maanden ook heel erg lang is om elkaar niet te zien.
Ik wens jullie samen een mooie tijd en zie weer uit naar je volgende stuk.
Warme groet, Welmoed. -
12 April 2013 - 16:02
Gerry:
Hai Maggina en Louis,
Heel veel plezier samen!
Liefs Gerry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
